พ่อแม่ไม่เข้าใจเรา "เลย"

สวัสดีคับบ นี่เป็นกระทู้แรกของผมคือเหตุการณ์เพิ่งเกิดมาเมื่อกี้
   คือเมื่อวานนี้ผมมีแข่งแบดมินตัน ด้วยเป็นรั้งแรกของผมที่แข่ง ผมจึงรู้สึกกดดัน แล้วก็ไปทำไม้คู่ที่ตีกับผมหัก พอพักเกมผมเลยร้องไห้สักแปปนึง แล้วไปแข่งต่อ ผลออกมาคือมีผลคู่เดียวที่สามารถชนะคู่นั้นได้ พอมาวันนี้พี่ที่รู้จักกับป้าเค้า เค้ามาเล่าว่าผมร้องไห้ ้เพราะอาการกดดัน อาการต่าง ๆนา ๆ แล้วป้าผมก็มานั่งด่าา นั่งว่า ผมยุในห้อง ผมก็บอกว่า มันเป็น ธรรมดา แล้วก็บอกกลับมาว่า ไม่ก็ไม่ควรทำมันไม่ใช่นิสัยบนักกีฬาที่จะมาร้องไห้แบบนี้ ผมว่าป้าผมอ่ะไม่เคยเข้าใจหัวอกคนอื่นหรอกครับบ ปัญหาเรื่องแค่นี้ก็เอามาทำให้เปนเรื่องใหญ่ ชอบทำอะไรที่เวอร์เกินไป เพื่อนผมที่ยุด้วยกันมาตั้งแต่ อนุบาล บังไม่ให้เข้าบ้านเลยเพราะ กลัวของหาย กลัวโดนขโมย  แบบว่าเพื่อนผมมันมองหน้ามันยังกลัวอ่ะครับบบ ต่อจากนั้นพอด่า ว่า ผมเสร็จก็บอกว่ามาว่า ไม่ต้องไปแข่งไหนแล้วว โห ผมรู้สึกเฉยมาก เพราะว่า ตั้งแต่ผมตีแบดมา สาม สี่ ปี ป้าผมก็ไม่เคยให้ไปแข่งไหนเลยย  ใครๆ ก็บอกว่าป้าผมเลี้ยงดูผมเดี แต่ไม่เคยถามผมอ่ะ ว่าบางครั้งมันก็อึดอัดเกินไป เวลาผมไปไหนก็ต้องบอกซึ่งพ่อแม่ทุกคนต้องสอนลูกตัวเองอยู่แล้ว แต่นี้ไปซื้อของที่ตลาดข้างบ้านก็ต้องบอก เวลาผมขอไปทำงานบ้านเพื่อน หรือ ยืมขจองเพื่อนมาใช้ ป้าผมก็มักจะบอกว่า ไปบ้านคนอื่นถ้าของเค้าหายโดยที่เราไม่ได้ขโมย เค้าก็จะมาโทษเรา หรือว่า ไปยืมของคนอื่นมา ถ้าของเค้าหายจะรับผิดชอบมั้ยละ นี่หรอครับ ความห่วงใย ปีนคี้ผมอยู่ มสาม แล้ว ผมจะต้องไปหา รร ดีๆ สอบเข้า มสี่ ซึ่งป้าผมคิดเหมือนเดิมคือ ไปไกลทำไม รรดี ๆ ไปทำไม ถ้าเรียนเก่งจิง ยุที่ไหนก็ยุได้  ผมอยากให้ป้าผมลองไปดู นักเรียน รรดี ๆ กะ รร ในชนบท ว่ามันแตกต่างกันอย่างไร ผมอึดอัดมากจิง ๆ เรื่องราวของผมกะป้า มีเยอะกว่านี้ ถ้าทุกคนติดตามเรื่องราวของผมเรื่อย ๆ ทุกคนจะรู้ว่าครอบครัวผม มันแปลกจากครอบครัวอิ่นมาก จิง ๆ
  ช่วยเข้ามาบอหกผมหน่อยว่าผมต้องทำยังไงต่อ ขอบคุณครับบบ